Xxxmas a.k.a Ο εραστής του παραθύρου (part 4)

Άντε πάρτε και το τέλος μαζί με τις ευχές για ευτυχισμένο νέο έτος (απο τώρα) γιατί δεν ξέρω αν θα είμαι able να ασχοληθώ με τον υπολογιστή..έλα που δεν κατάλαβες :P
Μα τέτοια λύσσα πια, ούτε που περίμενα, να λαμβάνω e-mails με απορίες και κακό, βρισίδι απο θεούσες (sic),προτάσεις γάμου και αναζήτηση βιογραφικού μου lol
μα ίιιιιλεος!!

I'm wishing ya a Very Merry 2009 :)

Το γραμματοκιβώτιό μου έμεινε άδειο μέρες ατελείωτες. Είχα αρχίσει να ανυπομονώ, αν και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε λάμβανα πολλές κάρτες. Ήμουν κι εγώ ένας Σκρουτζ – οι κάρτες με εκνεύριζαν, ειδικά εκείνες οι τυποποιημένες. Αλλά τώρα τις ήθελα απελπισμένα! Ο χρόνος κυλούσε γρήγορα, τα Χριστούγεννα ήταν ζήτημα λίγων ημερών. Άραγε θα ξανάβλεπα τον εραστή του παραθύρου όταν περνούσαν τα Χριστούγεννα? ήταν σα να απολαμβάναμε αυτές τις μαγικές συνευρέσεις μόνο όποτε λάμβανα κάρτα από κάποιον παλιό εραστή. Κοίταξα τις κάρτες που είχα στήσει στη σειρά, μπροστά στο παράθυρο και γύρω από το κάθισμα. Έμοιαζαν σαν ημερολόγιο, με σημειωμένες τις επετείους των συναντήσεών μας.

Ανακουφίστηκα λίγο στη σκέψη ότι δεν είχα στείλει τις δικές μου κάρτες ακόμη – μπορεί να ήταν κι άλλοι σαν εμένα, της τελευταίας στιγμής, που οι κάρτες τους έφταναν στον παραλήπτη μετά τη μέρα των Χριστουγέννων. Ήλπιζα επίσης ότι μπορεί μερικές κάρτες να ήταν καθοδόν, αλλά καθυστερούσαν από το φόρτο των ταχυδρομείων λόγω των ημερών.

Και τι θα γινόταν όταν θα σταματούσα να παίρνω κάρτες γενικώς? Θα ξανασυναντιόμασταν ποτέ? Τι θα γινόταν αν βρισκόμασταν στο δρόμο? Θα υπήρχε και τότε αυτή η σεξουαλική ένταση ανάμεσά μας? Ή μήπως αυτό που δημιουργούσε την έλξη ήταν η αίσθηση ότι το κάναμε από απόσταση, κάτι σαν τη συναισθηματική ασφάλεια που νιώθεις όταν χύνεις πάνω στη φωτογραφία του αφεντικού σου (ή σε ότι άλλο) μόνος στο σπίτι και τον φαντασιώνεσαι με τρόπο που δε θα μπορούσες ποτέ να εκδηλώσεις γιατί από κοντά δεν είναι καθόλου ελκυστικός?

Το απόγευμα της Παραμονής γύρισα και επιτέλους βρήκα στο γραμματοκιβώτιό μου μια κάρτα. Δεν είχε διεύθυνση αποστολέα κι έτσι δεν ήξερα από ποιον ήταν. Όχι ότι με ένοιαζε κιόλας. Ένιωσα τον πούτσο μου να σκληραίνει, καθώς στεκόμουν στο διάδρομο με τα γραμματοκιβώτια και σκεφτόμουν τι θα γίνει όταν θ’ ανέβαινα σπίτι και θ’ άνοιγα την κάρτα. Η λίμπιντό μου είχε εκπαιδευτεί να αντιδρά σα σκυλί του Παβλόφ.

Περίμενα αφηρημένα το ασανσέρ, ενώ ανεχόμουν υπομονετικά την κουβεντούλα με μια αλλοπαρμένη μητέρα τριών παιδιών που ζούσε δυο πατώματα κάτω από εμένα. Μιλούσε ασταμάτητα για το πόσο ενθουσιασμένη ήταν που τα Χριστούγεννα θα ερχόταν ο αδερφός της να την επισκεφτεί και άλλα τέτοια ανούσια. Μόνος, επιτέλους, στο ασανσέρ, μετά τον τέταρτο , ξεφύσηξα με ανακούφιση και έγειρα στο πλαίσιο του ασανσέρ από ψεύτικο ξύλο, τραβώντας τον καβάλο μου και προσαρμόζοντας το παντελόνι μου. Η κάρτα απευθυνόταν σ’ εμένα και η σφραγίδα της έδειχνε ότι είχε σταλεί «εξ’ Αθηνών». Δεν είχα ιδέα από ποιον ήταν.

Μόλις μπήκα σπίτι, έριξα τα πράγματά μου στον καναπέ κι έτρεξα στη θέση μου στο παράθυρο. Έσκισα με ανυπομονησία το φάκελο. Η κάρτα έδειχνε έναν γυμνό παίδαρο, μ’ ένα καπέλο Άη Βασίλη μπροστά στο πουλί του. Την άνοιξα. Δεν είχε καμία τυπωμένη ευχή αλλά με το γραφικό χαρακτήρα του αποστολέα έγραφε:

«Γεια σου. Με λένε Αντώνη και μένω στην απέναντι πολυκατοικία. Βρήκα το όνομά σου στο θυροτηλέφωνο αφού μάντεψα ποιο είναι το διαμέρισμά σου. Ελπίζω να το βρήκα! Μ’ αρέσει αυτό που κάνουμε όποτε σου στέλνουν κάρτα. Αν θέλεις να το κάνεις και μ’ εμένα, τηλεφώνησέ μου».

Είχε υπογράψει με το νούμερο του τηλεφώνου του.

Χάιδεψα τον όγκο που είχε σχηματιστεί στο παντελόνι μου και σήκωσα το βλέμμα μου, στο απέναντι παράθυρο είχε εμφανιστεί ο γείτονάς μου, ο Αντώνης. Μου χαμογελούσε. Του χαμογέλασα κι εγώ, ακούμπησα την κάρτα στο περβάζι του παραθύρου και σηκώθηκα να πάω στο τηλέφωνο.

ΤΕΛΟΣ

Σας Φιλώ 2009 Φορές !! σμουτςςςςςςς

Xxxmas a.k.a Ο εραστής του παραθύρου (part 3)

Έκανα μέρες να ξαναδώ το γείτονά μου.

Στην αρχή, κάθε φορά που βρισκόμουν στο καθιστικό είχα συνέχεια συναίσθηση της πιθανής παρουσίας του, ότι μπορεί να με παρατηρούσε από το διαμέρισμά του ή ακόμα κι ότι περίμενε επί τούτου να με μπανίσει, όπως άλλωστε έκανα κι εγώ μερικές φορές, περνώντας δήθεν τυχαία μπροστά από το παράθυρο για να δω τι καιρό κάνει. Πιο έντονα όμως τον σκεφτόμουν στη θέση μου στο παράθυρο, ιδίως τις κρύες ημέρες που ολοένα μίκραιναν και τις νύχτες που όλο μεγάλωναν. Δεν ξέρω αν εκείνος με είδε, εγώ πάντως δεν τον είδα. Δε συγχρονιστήκαμε ποτέ, αν εξαιρέσω εκείνη τη μοναδική στιγμή του σεξ, ναι σεξ, και οικειότητας που μοιραστήκαμε, γεφυρώνοντας το χάσμα των πολυκατοικιών μας αλλά και το χάσμα της συναισθηματικής ανωνυμίας που πλέον σκεπάζει ολόκληρη την Αθήνα...

Μου είχε εξάψει το ενδιαφέρον αυτός ο τύπος – κι όχι μόνο επειδή ήταν σέξι και σχετικά βολικός. Ήταν εντελώς ασυνήθιστο να γνωστοποιεί κανείς την ηδονοβλεψία του, στην οποία όλοι μας επιδιδόμασταν(?!).

Τα ασυνήθιστα για την εποχή χιόνια άρχισαν να λιώνουν στις αρχές Δεκέμβρη. Περπατώντας προς το σπίτι σε δρόμους γεμάτους κόσμο που έκανε τα ψώνια των Χριστουγέννων, καμιά φορά πρόσεχα κάποιον όμορφο άντρα που γύριζε να με κοιτάξει. Μετά σταματούσαμε κι οι δύο και, γυρνώντας τάχα για να χαζέψουμε κάποια βιτρίνα, πιάναμε την κουβέντα. Κάθε φορά προσπαθούσα να το κανονίσω έτσι ώστε να πάμε να πηδηχτούμε στο δικό του σπίτι, καθώς είχα την αίσθηση ότι στο δικό μου θα μας έβλεπε ο γείτονας. Αν και δεν τον έβλεπα ποτέ, για ένα περίεργο λόγο ήμουν πεπεισμένος ότι είχε ψύχωση με την προσωπική μου ζωή, όπως κι εγώ με τη δική του. Πίστευα ότι θα ζήλευε αν με έβλεπε με άλλον άντρα – αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι αυτός θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος να τον δελεάσω να ξαναεμφανιστεί στο παράθυρό του.

Ξαναείδα τον μυστηριώδη γείτονά μου στις 11 Δεκεμβρίου. Γύρισα αργά στο σπίτι λόγω Χριστουγεννιάτικου πάρτι. Καθόμουν στη θέση μου στο παράθυρο και διάβαζα την αλληλογραφία μου ως συνήθως, όταν ανακάλυψα ότι ανάμεσα στα υπόλοιπα γράμματα υπήρχε μια χριστουγεννιάτικη κάρτα από κάποιον άγνωστο, με άγνωστη διεύθυνση. Είχε αποσταλεί από την Αθήνα, απευθυνόταν σ’ εμένα, αλλά δεν είχα την παραμικρή ιδέα ποιος ήταν! Η κάρτα απεικόνιζε ένα χειμωνιάτικο τοπίο με ανθρώπους που έκαναν πατινάζ και μέσα έγραφε «Καλά Χριστούγεννα». Την υπέγραφε κάποιος Χ. Ξανακοίταξα το φάκελο να δω το επίθετο, προσπαθώντας να θυμηθώ ποιος ήταν αυτός ο Χ (ονοματεπώνυμο,εννοείται!), όταν από το φάκελο έπεσε μια φωτογραφία που δεν είχα προσέξει. Και τότε αναγνώρισα τον άγνωστο αποστολέα.

Στη φωτογραφία ήταν ένας γυμνός άντρας με τον οποίο είχα κάνει φάση πριν από μερικούς μήνες. Είχε μια πόζα ερασιτέχνη ηθοποιού πορνοταινίας: κρατούσε τον πούτσο του χαμηλά για να φαίνεται μεγαλύτερος. Δεν του είχα δώσει τη διεύθυνση μου. Θυμόμουν ότι είχαμε συναντηθεί σ’ ένα μπαρ και μετά είχαμε έρθει σπίτι μου να γαμηθούμε, οπότε υπέθεσα ότι θα σημείωσε τα στοιχεία μου φεύγοντας. Δεν είχαμε ανταλλάξει τηλέφωνα για να ξαναβρεθούμε, αλλά είχε γράψει το δικό του στο πίσω μέρος της φωτογραφίας, μάλλον για την περίπτωση που άλλαζα γνώμη και ήθελα άλλη μια βράδιά μαζί του. Η φωτογραφία ήταν καλή, και, απ’ όσο θυμόμουν, κάναμε καλό κρεβάτι. Θα πρέπει όμως να ήταν ψυχάκιας για να προσπαθεί να με ξανασυναντήσει στέλνοντάς μου μια χριστουγεννιάτικη κάρτα και μάλιστα χωρίς να γράφει τπτ δικό του. Και μόνο μ’ αυτή τη σκέψη μου πέρασε κάθε όρεξη να τον ξαναδώ.

Άφησα την κάρτα να πέσει στο πάτωμα αλλά κράτησα τη φωτογραφία. Ξεκούμπωσα το παντελόνι μου κι έβγαλα έξω τον πούτσο μου, πασπατεύοντάς τον μέχρι να σηκωθεί. Τον έπιασα από τη βάση, προσπαθώντας να μιμηθώ την πόζα του Χ στη φώτο. Γιατί μας πιάνει ώρες ώρες αυτή η απελπισία να μοιάζουμε με πορνοστάρ? Άραγε είναι μια ειλικρινής εσωτερική ανάγκη επιδειξιομανίας ή έχει να κάνει με το ότι θέλουμε να μας ποθούν όσο το δυνατό περισσότεροι άντρες και προσπαθούμε να το πετύχουμε με την επίδειξη? Κοίταξα έξω από το παράθυρο και θυμήθηκα τον γείτονά μου. Είχα καιρό να τον δω.

Αυτό που μοιραστήκαμε εκείνη τη μέρα, με το δρόμο να μας χωρίζει, ήταν μια πολύ προσωπική στιγμή, αν και θα μπορούσε να μας βλέπει και οποιοσδήποτε άλλος από το δικό του παράθυρο – απρόσκλητος εισβολέας της επαφής μας.

Και τότε ξαναεμφανίστηκε. Με κοίταζε καθώς προσπαθούσα να μιμηθώ τη στάση του Χ. Του χαμογέλασα, κουνώντας του τον πούτσο μου κάπως υπερβολικά. Με χαιρέτησε κι εκείνος. Είχε ήδη κατεβάσει το παντελόνι του μέχρι τα γόνατα, αλλά φορούσε ακόμη το φανελένιο πουκάμισό του. Ο πούτσος του είχε ξεπροβάλλει ανάμεσα από τα δυο κομμάτια υφάσματος σα μοχλός σε κουλοχέρη (γιαμ!). Ήθελα να τραβήξω αυτό το μοχλό ξανά και ξανά, σαν εξαρτημένος τζογαδόρος, μέχρι να κερδίσω το έπαθλο...! Αλλά ήμουν πολύ μακριά για να τον αγγίξω. Ένιωθα λίγο σαν τον τζογαδόρο που ποτέ δεν του κάθεται το τζάκποτ, το όνειρο, η προσδοκία που τον κάνει να προσπαθεί ξανά και ξανά επειδή δεν μπορεί να την πραγματοποιήσει.

Εγώ, βέβαια, κατά κάποιο τρόπο, τον μυστηριώδη γείτονά μου τον «είχα», ήταν δικός μου, παρότι δεν είχαμε αγγίξει ο ένας τον άλλο, παρότι δεν είχαμε φιληθεί, παρόλο που δεν είχαμε νιώσει τα κορμιά μας να δένονται σε μια δυνατή αγκαλιά. Τον έπαιξα με αργές, δυνατές κινήσεις, κοιτάζοντάς τον, απολαμβάνοντας το ότι τραβούσαμε μαλακία ο ένας για τον άλλο, ότι είχαμε αυτό το περίεργο δέσιμο, παρά τα όσα μας χώριζαν. Αυτό όμως που είχε διαδραματιστεί μεταξύ μας, αυτή η σχέση, ήταν κάτι που χαρακτηρίζει τον τρελό τρόπο ζωής της Αθήνας – μιας πόλης όπου (πλέον) τέτοιες αλληλεπιδράσεις είναι λίγο πολύ κοινός τόπος.

Αυτή τη φορά τελείωσα εγώ πρώτος, εκτοξεύοντας στο τζάμι μικρούς πίδακες, που στη συνέχεια κύλησαν στο μαξιλάρι. «Θα το πλύνω αργότερα» σκέφτηκα, σφίγγοντας το χέρι μου για να στραγγίξω και την τελευταία σταγόνα από το πουλί μου. Δεν ήθελα να σταματήσω με τίποτα. Έχυνα έχοντας τα μάτια μου καρφωμένα πάνω του. Εκείνος μου χαμογελούσε. Αισθανόμουν ότι είχα την αμέριστη προσοχή του, εκείνη τη στιγμή δε σκεφτόταν ούτε τι θα μαγειρέψει για βραδινό, ούτε αν είχε πληρώσει το ρεύμα. Ήταν εκεί και κοιτούσε το κορμί μου, το σεξ που κάναμε σε αντικριστές πολυκατοικίες και απολάμβανε την αίσθηση της δικής του μαλακίας, παίζοντας τον δικό του ρόλο σ’ αυτή τη φαντασίωση.

Όταν σταμάτησα να τρέμω, έσκυψα μπροστά και φίλησα το παράθυρο, αφήνοντας το ζαρωμένο αποτύπωμα των χειλιών μου πάνω στο γυαλί. Καθόμουν και τον παρατηρούσα, τον έπαιζε ακόμη. Δε βιαζόμουν να τελειώσει. Είχα ένα φόβο ότι αν τελείωνε δε θα τον ξανάβλεπα ποτέ – κι ας έμενε στην απέναντι πολυκατοικία. Ήταν κι αυτό ένα χαρακτηριστικό της (Σύγχρονης) Αθήνας: στον όροφό μου ζούσαν άνθρωποι που δεν είχα δει ούτε μία φορά. Περιεργάστηκα το κορμί του, τον τρόπο που κινούταν, τον τρόπο που τον έπαιζε. Έγειρε προς τα μπρος και έβγαλε τη γλώσσα του, κουνώντας την σα να προσπαθούσε να γλύψει τον πούτσο του. Ήθελα κι εγώ να γλύψω τον πούτσο του. Άφησε να τρέξει λίγο σάλιο από τα χείλη του και να πέσει ακριβώς στο κεφάλι της ψωλής του για να τον παίζει πιο εύκολα.

Μετά από αυτό έχυσε αμέσως – πληροφορία που αποθήκευσα αμέσως στο μυαλό μου για μελλοντική χρήση. Συνέχισα να τον κοιτάζω. Έφερε τα δάχτυλα στο στόμα του, γλύφοντας τα χύσια και ρουφώντας το δείκτη του σα να έγλυφε ψωλή. Σα να έγλυφε τη δικιά μου ψωλή, με τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου. Μετά έπιασε τον πούτσο του και μου τον κούνησε, σαν χαιρετισμό πριν εξαφανιστεί μέσα.

Έμεινα στο παράθυρο να κοιτάζω απέναντι, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά του καλοριφέρ από κάτω και το όμορφο συναίσθημα που σε τυλίγει μετά τον οργασμό, ενώ σκεφτόμουν τις δυο συνευρέσεις με το γείτονά μου κι αναρωτιόμουν πότε θα έπαιρνα την επόμενη χριστουγεννιάτικη κάρτα.

To be continued...

Le Sapin de Noël

Την Τρίτη το βράδυ στις 9 Δεκεμβρίου έλαβε χώρα η έκθεση: Designers Reinventing Christmas Trees.Σε αυτό το great event πήραν μέρος 44 ονόματα από top designers: (Christian Lacroix, Jean-Paul Gaultier, Gucci, Sonia Rykiel, Christian Dior, Versace, Chanel μεταξύ άλλων). It was a real success! Έλαβε χώρα στο Architectural Museum of Paris. Όλα τα χρήματα απο τη δημοπρασία θα δωθούν σε παιδιά που πάσχουν απο HIV a.k.a AIDS και στις οικογένειές τους.

Check out το courtesy απο ξένα μέσα:

At the architecture museum in Paris, designers from Louis Vuitton to Jean Charles de Castelbajac unveiled alluring reinterpretations of le sapin de Noël for charity. A hands-down favorite, Gucci's tree plays on consumerism and holiday gifting by stacking boxes in a pyramid form. Also impressive: Norman Foster's red iridescent tree, which looks like a large glowing coal. Zaha Hadid's tree, meanwhile, is so coldly conceptual that it resembles a double-helixed science project instead of something you'd want to put presents under. Whether you'd actually put these concoctions next to your hearth or not, it's fun to see this holiday symbol get fresh and zany. Who would you like to see create a tricked-out tree?

A total of €101,000 was raised for the Sol En Si charity organization that helps children and families living with AIDS. The fashion journalist Marie-Christiane Marek, who started the charity auction 13 years ago, said that the money would be used to create a residence in Togo for children orphaned by the disease. But as the total started to climb, more than tripling the sum raised last year, the charity will be able to build much more than originally planned.

Gucci's Tree --- That's for Me (that's why it's First here) :P




Zaha Hadid's Christmas Tree ---> Sold for 46,000 Euros! (Top Seller) [Παρατηρήσατε φαντάζομαι έξω απο το παράθυρο τον πύργο του Άιφελ που αυτή την περίοδο είναι στολισμένος ως η σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης]



Το δέντρο της εταιρείας μου a.k.a Louis Vuitton!


Jean Charles de Castelbajac's Tree λέει μτφρ : Ονειρεύομαι ένα Χριστουγεννιάτικο Δέντρο στον τοίχο. Σας θυμίζω πως JCdC μας είχει τιμήσει στο Athen's Greek Fashion designers week :)


Norman Foster's Tree (New piece--μπόρεσε και συναγωνίστηκε με όλους τους Moguls για να πουλήσει 8,500 - 11,000 !!! Amazing)


Louis Vuitton Tree a.k.a Το Δέντρο της εταιρείας μου (again) εδώ οι υφισταμένοι μου τσουγγρίζουν champagne (όχι εντάξει τους έδωσα άδεια πρώτα,μη νομίζεις)


Jean Paul Gaultier and his Christmas Tree "It's like a 60's chair!" Είπε χαρακτηριστικά


Miguel Adrover's organic tree entirely out of Wood :)




Paul Smith's Tree









Valentino's Tree




Μία (και πάλι) διαφορετική Χριστουγεννιάτικη νότα απο εμένα, με το γνωστό,ωστόσο, και αξιολάτρευτο fashion addict style μου!
Θα επανέλθω με νεότερα της Story μου που κάνει το unveiling της little by little!

Σας φιλώ παθιασμένα κάτω απο ένα Γκι!

Καλήν Ημέραν Άρχοντες! (what?)

Deck the Halls

Deck the halls with boughs of holly,
Fa la la la la, la la la la.
Tis the season to be jolly,
Fa la la la la, la la la la.

Refrain
Don we now our GAY apparel,
Fa la la, la la la, la la la.
Troll the ancient Yule tide carol,
Fa la la la la, la la la la.

See the blazing Yule before us,
Fa la la la la, la la la la.
Strike the harp and join the chorus.
Fa la la la la, la la la la.

(Refrain)

Follow me in merry measure,
Fa la la la la, la la la la.
While I tell of Yule tide treasure,
Fa la la la la, la la la la.

(Refrain)

Fast away the old year passes,
Fa la la la la, la la la la.
Hail the new, ye lads and lasses,
Fa la la la la, la la la la.

(Refrain)

Sing we joyous, all together,
Fa la la la la, la la la la.
Heedless of the wind and weather,
Fa la la la la, la la la la.

ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ??

Δεδομένη η ερώτηση, σχεδόν ποτέ δε λαμβάνεις αρνητική απάντηση, τύπου ΟΧΙ, ξερό και κοφτό, το επιτάσσει βλέπεις το πνεύμα των Χριστουγέννων (των ποιών??--ναι γλυκιά μου Λίτσα το κατάλαβα είμαστε en Grèce,αυτά είναι σε έλλειψη--ο Έλληνας ή θα είναι πάντα τέλειος,τί είπα μόλις τώρα??????? OMG, ή θα είναι μονίμως μια χλαπάτσα που εξαρτάται απο τους άλλους...There you Go girl!!

Αν παρόλα αυτά δε θέλουν να τους "τα πεις" , θες διότι έχουν βαρεθεί όλη μέρα?? τους έπριξαν τα αυτιά?? φτάνει πια μαρή έλεος?? το "για το καλό" παραπήγε σήμερα ??
θες επειδή τσιγγουνεύονται, είναι και η οικονομική κρίση, μη νομίζεις πάντως, ο Έλληνας κατα βάθος δε θα τα κλάψει τα λεφτά που ξοδεύει (ήτοι, αφού βγω με γκόμενες/γκόμενους/φίλους/φίλες...έχω ξοδέψει τοοοο απίστευτο ποσό για να το παίξω λαρζζζ, πηγαίνω σπίτι, παθαίνω κατάθλιψη για μια εβδομάδα,κλαίγοντας και οδύροντας περιμένοτας, as always, τη μαμά και το μπαμπά να "συνδράμουν" στο δράμα μου)
βάλε και το προσωπικό δράμα του καθενός...τον χώρισε ο γκόμενος δε θέλει να βλέπει χαρούμενα - παιδικά προσωπάκια να τραγουδάνε όπως τα πρόβατα, αλλά προτιμάει να τα τεμαχίζει. Το αγαπημένο του show δε, είναι τα Happy Tree Friends!

Επίσης ενδέχεται το άλλο σημαντικό: Δε μέλωσαν καλά τα μελομακάρονα γιατί είχε βάλει λάθος αναλογίες απο μακαρόνια και μέλι...τρομερό?
Τόοοοοσα διαφορετικά που κάνουν πολλούς να λένε "Μας τα είπαν" αν δε θέλουν να τους "τα πεις"!!

You?? Το έχετε πει ποτέ ή έστω κάποιο μέλος της family σας??
και συνήθως πόσα δίνετε σε όσους έρχονται για κάλαντα??



Η υφισταμένη μου (λατρεία μου) μας εύχεται Μερι Κρίστμας!! to you too darling XD
Αχχχ τι γλυκό και τι cuddly που είναι το scene!
Τι καλά :)



Just soooo Christmas creepy!!



Αχχχ τι άντρας!! :P και τι γλυκό Χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι :)



Blue Christmas Kisses!

Xxxmas a.k.a Ο εραστής του παραθύρου (part 2)

Είναι λίγο σοκαριστικό ξαφνικά να καταλαβαίνεις ότι κάνεις σεξ ταυτόχρονα με κάποιον, ενώ δεν έχεις αντιληφθεί την παρουσία του. Και, παρότι δεν κάναμε σεξ με την παραδοσιακή έννοια, είχα την αίσθηση ότι το κάναμε, παρά το γεγονός ότι ο καθένας ήμασταν στο διαμέρισμά του κι ανάμεσά μας ένα σοκάκι που γέμιζε σιγά σιγά με χιόνι.

Δεν ήξερα τι να κάνω κι έτσι δεν έκανα τίποτα. Συνέχισα να τον παίζω, συνέχισε να τον παίζει και κοιταζόμασταν. Είχε ωραίο σώμα, απ’ όσο μου επέτρεπε να δω η καταιγίδα (από χιόνι) και η μεταξύ μας απόσταση. Ήταν ολόγυμνος, ενώ εγώ ήμουν ακόμη ντυμένος, έχοντας κατεβάσει μόνο το παντελόνι μου. Σταμάτησα να τον παίζω για να βγάλω και το άλλο πουλόβερ μου και ξεκούμπωσα το πουκάμισό μου, χωρίς όμως να το βγάλω.

Ο γείτονάς μου διέφερε πολύ από τον μεγαλόσωμο και μυώδη Τζον που φαντασιωνόμουν εκείνη τη στιγμή. Είχε λείους μύες, γραμμωμένους κοιλιακούς, ειδικά τους πλαϊνούς. Η επιδερμίδα του ήταν σταρένια, σαν να είχε μεσανατολική καταγωγή, τα μαλλιά του μαύρα και το στήθος του λίγο τριχωτό, όχι όμως μέχρι την κοιλιά. (κατά τα άλλα δεν τον έβλεπα καλά!)

Προσπάθησα να φανταστώ αν θα του την έπεφτα στο δρόμο ή αν ήταν από τους άντρες που ψωνίζεις σε σάουνες, όπου με την καύλα που έχεις, διαλέγεις τον πιο ελκυστικό από τους διαθέσιμους εκείνη τη στιγμή και συχνά κάνεις φοβερό σεξ μαζί του, αν και δε θα σου περνούσε από το μυαλό να του την πέσεις αν τον έβλεπες στο δρόμο κανονικά ντυμένο. Μερικές φορές στα χαμάμ, προσόντα που δεν είναι φανερά στην «καθωσπρέπει» ζωή των κοινωνικών συμβάσεων και της ένδυσης αποδεικνύονται πολύ ελκυστικά όταν τα εκτιμάς με το χέρι, ιδιαίτερα μέσα στη γλυκιά ζάλη των υδρατμών και του ημίφωτος.

Δεν μπορούσα να αποφασίσω. Ήμουν ελαφρώς σαστισμένος από το ξαφνικό της φάσης, από το σεξουαλικό παιχνίδι μαζί του, χωρίς εγώ να έχω την ευκαιρία να επιλέξω αν το ήθελα κι εγώ. Ήταν όμως, περισσότερο έκπληξη παρά αίσθηση παραβίασης ή αποστροφής. Πιθανώς να οφειλόταν και στο ότι φαινόταν να πληροί τις ελάχιστες αλλά ασαφείς προϋποθέσεις ομορφιάς που είχα ή στο ότι ήμουν καυλωμένος από τη φαντασίωσή μου με τον Τζον και δεν είχα κάνει σεξ ούτε τον είχα παίξει εδώ και μέρες.

Παρακολουθούσα το πώς τεντώνονταν οι μύες στο μπράτσο του καθώς τραβούσε τον πούτσο του, ο οποίος είχε μια μικρή κλίση προς τα πάνω, όπως στην κλασική στύση. Ο δικός μου πούτσος ήταν πιο ίσιος, στεκόταν σε κατακόρυφη γωνία. Γονάτισα πάνω στο κάθισμα του παραθύρου και κόλλησα το καυλί μου πάνω στο τζάμι για να στέκεται ολόρθο, ώστε να προσφέρω στον καινούργιο μου φίλο καλύτερη θέα. Το γυαλί ήταν κρύο κι άθελά μου έσφιξα τα αρχίδια μου και τους μύες στη βάση του πούτσου μου, πιέζοντάς τον με μεγαλύτερη δύναμη πάνω στο τζάμι.

Το τσαγιερό σφύριξε. Το αγνόησα. Είχε μέσα πέντε ποτήρια νερό – μπορούσε να βράσει για αρκετή ώρα μέχρι να εξατμιστεί.

Μια σταγόνα προσπερματικού υγρού ξεπρόβαλλε από τον πούτσο μου, λευκή σα λιμνούλα λιωμένου χιονιού. Έσφιγγα και χαλάρωνα τον κώλο μου, τρίβοντας τον πούτσο μου στο τζάμι και αφήνοντας τα ίχνη του, καθώς ο γείτονάς μου επιτάχυνε τις κινήσεις του. Αναρωτήθηκα αν μας έβλεπε και κανείς άλλος, αν και, τι θα σκεφτόταν(?). Αλλά ήμουν τόσο συνεπαρμένος από την ερωτική στιγμή που δεν με πολυένοιαζε. Κάθισα στις φτέρνες μου, με το βλέμμα ακόμη καρφωμένο στον γείτονά μου. Ξανάπιασα τον πούτσο μου. Το χέρι και το καυλί του θόλωσαν ξαφνικά, μέσα στην ξέφρενη κίνηση προς την εκσπερμάτωση. Άρχισα κι εγώ να κουνάω το χέρι μου γρηγορότερα, σφίγγοντας τα δάχτυλά μου γύρω από τον πούτσο μου όλο και πιο δυνατά, καθώς το χέρι μου γλιστρούσε πάνω κάτω, ενώ με το άλλο χούφτωνα τα αρχίδια μου για να τελειώσω πιο γρήγορα. Για μια στιγμή, ένιωσα σαν έφηβος σε μια από εκείνες τις περιβόητες ομαδικές μαλακίες, στις οποίες δεν είχα ποτέ την τύχη να συμμετάσχω όταν ήμουν σ’ εκείνη την ηλικία. Είχα γεννηθεί πολύ αργά για να παίζω παιχνίδια σαν το «λευκό μπισκότο», όπου όλοι έχυναν πάνω σ’ ένα μπισκότο κι ο τελευταίος αναγκαζόταν να φάει αυτή την αηδία.

Χαμογέλασα πικρά με τη σκέψη ότι αυτό που κάναμε τώρα θα μπορούσε κανείς να το δει ως μεταφορά του πως είχε καταντήσει το ασφαλέστερο σεξ στην εποχή της επιδημίας: δύο άντρες να τραβάνε μαλακία παρέα στα αντικριστά τους διαμερίσματα. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι, παρά την απόσταση που χώριζε τα σώματά μας, ένιωθα πιο κοντά μ’ αυτόν τον τύπο, παρά με κάποιους απ’ τους άντρες με τους οποίους είχα κάνει φάση στην πόλη που μένει και η Μπεζεντάκου (μεταξύ άλλων!!).

Ξαφνικά ο γείτονάς μου έγειρε προς τα εμπρός. Η ανάσα του θόλωσε το τζάμι μπροστά στο πρόσωπό του, κι έτσι δεν μπορούσα να τον διακρίνω καθαρά. Δευτερόλεπτα μετά, μια δεύτερη, μικρότερη σκιά σχηματίστηκε χαμηλότερα: ήταν μια σειρά από λευκές πιτσιλιές, που πριν αρχίσουν να κυλούν στο τζάμι, έμοιαζαν με κάποιο τεστ του Ρόρσαχ [ Rorschach test: ψυχολογικά τεστ αξιολόγησης της προσωπικότητας, που συνδέονται με την φροϋδική προσέγγιση και τα οποία χρησιμοποιούν ορισμένοι ψυχολόγοι για να διευρύνουν το υποσυνείδητο των ασθενών τους.] που δείχνουν ένα περιστέρι.

Περίμενε κι εμένα να τελειώσω. Το βρήκα συγκινητικό, λαμβάνοντας υπόψη ότι ούτε με ήξερε, ούτε ήταν πραγματικά μαζί μου. Έμεινε μπροστά στο παράθυρο, παίζοντας με τα χύσια του, σαν να χρησιμοποιούσε το σπέρμα του για να μου ζωγραφίσει κάτι ή σαν να χάιδευε το κορμί μου από μακριά, με το τζάμι να υποκαθιστά το δέρμα μου. Έσφιγγα τα αρχίδια μου με το ένα χέρι, παίζοντας με τον μυ που τα κάνει ν’ ανεβαίνουν ψηλότερα και τον έπαιξα γρηγορότερα: ήθελα να χύσω για τον γείτονά μου. Έτσι κι έγινε. Σε λιγάκι, ο κώλος μου ακολουθούσε την κίνηση της εκσπερμάτωσης, ενώ κρατούσα την πλάτη μου λυγισμένη προς τα πίσω για να χύσω πάνω στο στήθος μου αντί για το τζάμι ή τα μαξιλάρια.

Χαμογέλασε καθώς έχυνα. Το πρόσωπό του είχε φωτιστεί ολόκληρο. Μόλις συνήλθα, του χαμογέλασα κι εγώ. Μετά εξαφανίστηκε από το παράθυρο – μάλλον για να καθαρίσει. Έβαλα τα δάχτυλα μου στο πηχτό σπέρμα που είχε καθίσει στις κοντοκουρεμένες τρίχες της κοιλιάς μου ή κυλούσε αργά προς τα κάτω και σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω κι εγώ το ίδιο. Σηκώθηκα, προσπαθώντας με τη χούφτα να συγκρατήσω το ρυάκι σπέρματος πριν λερώσει το πάτωμα, ενώ με το άλλο χέρι κρατούσα το πουκάμισό μου σε απόσταση από το κολλώδες στήθος μου. Πήγα στην κουζίνα. Έκλεισα το μάτι, σκουπίστηκα με μια χαρτοπετσέτα και σουλούπωσα τα ρούχα πάνω μου.

Με μια κούπα τσάι Red Zinger στο χέρι, πήγα ξανά στο σαλόνι. Το άνετο κάθισμα στο παράθυρό μου με καλούσε να πάω ν’ αράξω και συλλογίστηκα τη γνωριμία μου με το γείτονα. «Ενδιαφέρον, πολύ ενδιαφέρον» μουρμούρισα φέρνοντας την κούπα στα χείλη μου. Χαμογέλασα κι ενώ στεκόμουν ακόμη όρθιος στην πόρτα που χώριζε τα δύο δωμάτια, κοίταξα μακριά, έξω από το παράθυρο και ήπια την πρώτη γουλιά τσάι.

To be continued...

Xxxmas a.k.a Ο εραστής του παραθύρου (part 1)

Δε συνηθίζουν να μου αρέσουν οι ιστορίες, αλλά αυτά σου κάνουν οι ατελείωτες ώρες που μένεις σπίτι επειδή φοβάσαι να πας στο ανεξέλεγκτο κέντρο. Θέση δε θέλω να πάρω για τα όσα έγιναν και βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΤΥΛ και τη δική μου προσοχή δε θα την τραβήξουν, γιατί αυτό θέλουν στην τελική...αρκεί!

Έτσι λοιπόν θα ξεκινήσω σήμερα, 6 μέρες πριν τα Χριστούγεννα, αυτή τη Χριστουγεννιάτικη ?! ιστοριούλα, σε εντελώς διαφορετικό στυλ απ' ότι με έχω συνηθίσει και με explicit content. γι' αυτό προειδοποιήστε, η Τέχνη δεν έχει όρια :Pp omg omg omg !!!

Get ready, προσδεθείτεεεεε , ΦΥΓΑΜΕΕΕΕ!

Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είχα δει χιόνι Νοέμβρη μήνα. Για την Αθήνα δεν ήταν κάτι συνηθισμένο, παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια ο καιρός ήταν τόσο ασταθής από την αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας, το Ελ Νινιο κι ένα σωρό άλλες αιτίες και θεωρίες, που, ό,τι και να επιφύλασσε ο ουρανός πια, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, δεν αποτελούσε έκπληξη.

Παρ’ όλα αυτά, σάστισα όταν, ενώ περίμενα το ασανσέρ, κοίταξα να δω αν είχα γράμματα και είδα ότι είχα λάβει την πρώτη Χριστουγεννιάτικη κάρτα της χρονιάς. Ξέρω ότι η εμπορική περίοδος των Χριστουγέννων κατόπιν επιρροής από Αμερική-Αγγλία, ξεκινά αμέσως μετά τη Μέρα των Ευχαριστιών, αλλά αυτή η κάρτα παραήταν πρόωρη. Προς στιγμή σκέφτηκα να περιμένω να περάσουν πρώτα μερικές εβδομάδες και να την ανοίξω όταν θα είχαν μπει για τα καλά τα Χριστούγεννα, αλλά δεν φημιζόμουν για την υπομονή μου όταν επρόκειτο για απολαύσεις. Παιδάκι ακόμη, περίμενα πότε θα εξαφανιστούν όλοι κι ύστερα γλιστρούσα αθόρυβα στο σαλόνι και προσπαθούσα να κρυφοκοιτάξω τα δώρα μου, πασχίζοντας να καταλάβω τι είχαν μέσα, κι ας ήξερα ότι αν με έπιαναν θα έβρισκα τον μπελά μου. Αυτή τη φορά, πάντως, μπορούσα να κάνω υπομονή μέχρι ν’ ανέβω στο διαμέρισμά μου και να ζεσταθώ λίγο - εξάλλου, ήξερα ότι η κάρτα ήταν από τον Τζον.

Σκούπισα τις αδιάβροχες μπότες μου στο χαλάκι της εξώπορτας και τις έβγαλα για να μην κουβαλήσω τα χιόνια μέσα. Έβγαλα το καπέλο, τα γάντια μου κι ένα από τα πουλόβερ που φορούσα κι έβαλα να βράσει νερό για να κάνω τσάι. Κοίταξα το ημερολόγιο μιας οργάνωσης κατά του AIDS που κρεμόταν στο ψυγείο, με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες αντρών που είχε τραβήξει ο Τζεφ Πάλμερ και βεβαιώθηκα: ήταν 19 Νοεμβρίου, υπερβολικά νωρίς για Χριστουγεννιάτικες κάρτες.

Πήρα το πάκο της αλληλογραφίας μου και κάθισα στα μαξιλάρια της εσοχής του παραθύρου που είχα ειδικά διαμορφώσει πάνω από το καλοριφέρ για να απολαμβάνω τη γλυκιά ζέστη που εξέπεμπε. Ένας κατάλογος από την τελευταία κολεξιόν της Γκούτσι, ένας τηλεφωνικός λογαριασμός και δύο φάκελοι με κουπόνια από τοπικές επιχειρήσεις. Άνοιξα τους δύο τελευταίους φακέλους και χάζεψα τα διαφημιστικά για υπηρεσίες αυτοκινήτων, ψάχνοντας το κουπόνι για το μπακάλικο της γειτονιάς μου ή κάτι άλλο που θα μου τραβούσε το ενδιαφέρον.

Μετά άνοιξα τη χριστουγεννιάτικη κάρτα του Τζον. Απ’ έξω είχε ένα γιορτινό στεφάνι κι έγραφε «ΤΙΣ ΘΕΡΜΟΤΕΡΕΣ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ ΓΙ’ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ». Είχε τυπώσει το όνομά μου και είχε υπογράψει με το δικό του πάνω και κάτω από την αγορασμένη ευχή. Αυτό ήταν όλο.

Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο οι άνθρωποι έμπαιναν στον κόπο να στείλουν μια κάρτα τόσο φτωχή σε λόγια. Δύο ευρώ μια κάρτα, 33 λεπτά για το γραμματόσημο... και το μόνο που καταφέρνουν να πουν είναι «μην ξεχνάς ότι υπάρχω». Τι παθητικοεπιθετική συμπεριφορά ήταν αυτή, κλπ κλπ κλπ.

Με τον Τζον είχε γίνει μια φάση πριν από δύο χρόνια στο Λίβερπουλ, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Ήταν κλασική φυσιογνωμία ξανθού αγροτόπαιδου: μεγαλόσωμος, σωματώδης και με άι-κιού ραδικιού, από τη Μοντάνα γαρ, τι περίμενες??. Αλλά το σεξ μαζί του ήταν καταπληκτικό, ήταν εκείνο το καθαρά σωματικό σεξ, όταν δύο κορμιά διεγείρονται εξίσου από την επαφή και ταιριάζουν σαν από μαγεία. Το «πιπί» (ντοντ γουόρι, δε θα το ξαναπώ έτσι, λολ) του έγερνε λίγο παράξενα όταν ήταν σε στύση κι ήμουν βέβαιος ότι θα ήταν λίγο άβολο να βρούμε τρόπο να με γαμήσει. Μάλλον όμως ξέρω λιγότερα για τις προτιμήσεις μου απ’ όσο νομίζω: όποια στάση κι αν προσπαθήσαμε (και πραγματικά δοκιμάσαμε πάρα πολλές παραλλαγές εκείνο το βράδυ) μας βγήκε τέλεια.

Ο Τζον ήταν τρυφερός, γλυκός και περιποιητικός, παρότι δεν είχαμε απολύτως τίποτα το κοινό για να κουβεντιάσουμε όταν δεν γαμιόμασταν. Του είχα δώσει τη διεύθυνσή μου στην Αθήνα για να έρθει να με βρει αν ποτέ τον έφερνε ο δρόμος του προς τα εδώ – μετά χαράς θα περνούσα άλλη μια νύχτα ερωτικής μακαριότητας μαζί του, αν μου δινόταν η ευκαιρία. Με τίποτα όμως δεν μπορούσα να μας φανταστώ να έχουμε κάτι σε πιο τακτική βάση. Ούτε και ήθελα να κρατήσω εξ αποστάσεως σχέση μαζί του – θα ήταν κουραστικό και στην καλύτερη των περιπτώσεων, δύσκολο. Σίγουρα, πάντως, πολύ θα ήθελα να ξανασυναντηθούμε για ένα γερό γαμήσι.

Έριξα την κάρτα του στο σωρό με την άχρηστη αλληλογραφία κι αναρωτήθηκα αν θα ερχόταν ποτέ στην Αθήνα. Προφανώς δεν με είχε ξεχάσει, αφού μου έστειλε χριστουγεννιάτικη κάρτα, άσχετα με το ότι δεν έγραφε σχεδόν τίποτα. Θυμήθηκα το καυλί του και την αίσθησή του μέσα στο στόμα μου, καθώς προσπαθούσα να του το σηκώσω για Τρίτη φορά εκείνη τη νύχτα...

Ξεκούμπωσα το τζιν μου και τον έβγαλα έξω, έχοντας στο μυαλό μου τον Τζον και το σεξ που κάναμε. Δε χρειάστηκε και πολύ για να μου σηκωθεί. Ξαναθυμήθηκα την αστεία κλίση του πούτσου του ενώ χάιδευα τον δικό μου και, για μια στιγμή, προσπάθησα να του δώσω την ίδια κλίση. Δεν τα κατάφερα και τα παράτησα, επιστρέφοντας στον συνηθισμένο τρόπο που τον έπαιζα, ανεβοκατεβάζοντας την παλάμη μου με δύναμη και πού και πού σταματώντας κοντά στη βάλανο για να τρίψω το ευαίσθητο δέρμα ακριβώς κάτω από το κεφαλάκι.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Παχιές, λευκές νιφάδες χιονιού έπεφταν από τον ουρανό. Ξάφνου πρόσεξα ότι ο γείτονάς μου από απέναντι με παρακολουθούσε να τραβάω μαλακία. Κι όχι απλά παρακολουθούσε, αλλά είχε βγάλει και τον δικό του πούτσο και τον έπαιζε ακολουθώντας το ρυθμό μου.

To be continued...

Μας πήρε η ανηφόρα!

Αχ τι να πρωτοπώ?

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! (αν και ελαφρώς καθυστερημένα)

Αγάπες μου,σας έλειψα? Τι να πει κανείς? Άσε με σου λέω,άσε με.Αφίκετε με.Αλιήτη και συνάμα φονιά,τι θες πια απ΄τη ζωή μου? (?!?) ;p



Ξεκινώ

-Άντε λοιπόν, αρχίνα (sic)

Μετά το ωραιότατο gathering στην προφυλακτικο-έπαυλη (όπου με θαυμάσατε ως παρουσιαστή :p) το τρέξιμο ήταν απερίγραπτο.
Το Λονδίνο με δέχτηκε στα φιλόξενα σπλάχνα του και μου έδειξε τι θα πει να τα έχεις όλα δίπλα σου, αλλά να μη μπορείς να κάνεις σχεδόν τπτ :(

Η ζωή μου έχει παρουσιάσει μια απίστευτα ανοδική πορεία σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα στον επαγγελματικό (ο οποίος και με έστειλε στην Αγγλετέρα).
Τρέξιμο δεν θα πει τπτ,ελάχιστα πράγματα κατάφερα να κάνω και αυτά μέσα στις πέντε ώρες που είχα κενές και μάλιστα σε mode "μου έβαλαν νέφτι στο κωλαράκι" :P



Η προληπτική μου φύση είναι γνωστή, γι'αυτό μην ακούσω κουλές ερωτήσεις...



Κατά διαστήματα θα σας παρουσιάζω περισσότερα απο όσα κατάφερε-πρόλαβε να απαθανατίσει η camera μου, καλά μη φανταστείς πολλά γιατί και πάλι δεν προλαβαίνω,δε βγαίνω σου λέω αγάπη,δε βγαίνω!

ps1."Αϊ μαρή καρακαλτάκα,γυφταριό,τριτο-δεύτερη,λαϊκάντζα,τελευταία,εξηντάρα,ουυυυυυυυξουυυυυ (!), mind your own business παλιο σιχαμένη,άπαρτη,δευτεράντζα.Άι και φακ γιου λοιπόν,ή μάλλον όχι δε θα σου κάνω τέτοια ευχή παλιο μαλακοβιόλα, θα ξεμπερδέψω με ένα "Go fuck yourself" ναιιιι γιατί ξέρω πόσο δε θα σου αρέσει,αλλά ναι μια ζωή αυτό θα είσαι καταδικασμένη να κ(λ)άνεις,ΚΑ(Η)Μ(Μ)ΕΝΗΗΗΗΗΗΗΗ,σε σιχάθηκα,έλεος,μην και ξαναβρεθείς στο δρόμο μου."

Ουφ τα είπα και ξαλάφρωσα, ε μα πια...μην απορείτε λατρείες απλά καμιά φορά τέλεια όντα σαν κι εμένα,έχουν και κάποια απωθημένα. :PP

ps2. αυτή είναι μια ζακετούλα που πήρα απο τα top shops (μα τι ειρωνικός τίτλος),ότι πρόλαβα δλδ! Επειδή όμως και τώρα δεν προλαβαίνω,θα επιστρέψω με περισσότερα.





Σας Φιλώ