Xxxmas a.k.a Ο εραστής του παραθύρου (part 1)

Δε συνηθίζουν να μου αρέσουν οι ιστορίες, αλλά αυτά σου κάνουν οι ατελείωτες ώρες που μένεις σπίτι επειδή φοβάσαι να πας στο ανεξέλεγκτο κέντρο. Θέση δε θέλω να πάρω για τα όσα έγιναν και βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΤΥΛ και τη δική μου προσοχή δε θα την τραβήξουν, γιατί αυτό θέλουν στην τελική...αρκεί!

Έτσι λοιπόν θα ξεκινήσω σήμερα, 6 μέρες πριν τα Χριστούγεννα, αυτή τη Χριστουγεννιάτικη ?! ιστοριούλα, σε εντελώς διαφορετικό στυλ απ' ότι με έχω συνηθίσει και με explicit content. γι' αυτό προειδοποιήστε, η Τέχνη δεν έχει όρια :Pp omg omg omg !!!

Get ready, προσδεθείτεεεεε , ΦΥΓΑΜΕΕΕΕ!

Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είχα δει χιόνι Νοέμβρη μήνα. Για την Αθήνα δεν ήταν κάτι συνηθισμένο, παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια ο καιρός ήταν τόσο ασταθής από την αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας, το Ελ Νινιο κι ένα σωρό άλλες αιτίες και θεωρίες, που, ό,τι και να επιφύλασσε ο ουρανός πια, οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, δεν αποτελούσε έκπληξη.

Παρ’ όλα αυτά, σάστισα όταν, ενώ περίμενα το ασανσέρ, κοίταξα να δω αν είχα γράμματα και είδα ότι είχα λάβει την πρώτη Χριστουγεννιάτικη κάρτα της χρονιάς. Ξέρω ότι η εμπορική περίοδος των Χριστουγέννων κατόπιν επιρροής από Αμερική-Αγγλία, ξεκινά αμέσως μετά τη Μέρα των Ευχαριστιών, αλλά αυτή η κάρτα παραήταν πρόωρη. Προς στιγμή σκέφτηκα να περιμένω να περάσουν πρώτα μερικές εβδομάδες και να την ανοίξω όταν θα είχαν μπει για τα καλά τα Χριστούγεννα, αλλά δεν φημιζόμουν για την υπομονή μου όταν επρόκειτο για απολαύσεις. Παιδάκι ακόμη, περίμενα πότε θα εξαφανιστούν όλοι κι ύστερα γλιστρούσα αθόρυβα στο σαλόνι και προσπαθούσα να κρυφοκοιτάξω τα δώρα μου, πασχίζοντας να καταλάβω τι είχαν μέσα, κι ας ήξερα ότι αν με έπιαναν θα έβρισκα τον μπελά μου. Αυτή τη φορά, πάντως, μπορούσα να κάνω υπομονή μέχρι ν’ ανέβω στο διαμέρισμά μου και να ζεσταθώ λίγο - εξάλλου, ήξερα ότι η κάρτα ήταν από τον Τζον.

Σκούπισα τις αδιάβροχες μπότες μου στο χαλάκι της εξώπορτας και τις έβγαλα για να μην κουβαλήσω τα χιόνια μέσα. Έβγαλα το καπέλο, τα γάντια μου κι ένα από τα πουλόβερ που φορούσα κι έβαλα να βράσει νερό για να κάνω τσάι. Κοίταξα το ημερολόγιο μιας οργάνωσης κατά του AIDS που κρεμόταν στο ψυγείο, με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες αντρών που είχε τραβήξει ο Τζεφ Πάλμερ και βεβαιώθηκα: ήταν 19 Νοεμβρίου, υπερβολικά νωρίς για Χριστουγεννιάτικες κάρτες.

Πήρα το πάκο της αλληλογραφίας μου και κάθισα στα μαξιλάρια της εσοχής του παραθύρου που είχα ειδικά διαμορφώσει πάνω από το καλοριφέρ για να απολαμβάνω τη γλυκιά ζέστη που εξέπεμπε. Ένας κατάλογος από την τελευταία κολεξιόν της Γκούτσι, ένας τηλεφωνικός λογαριασμός και δύο φάκελοι με κουπόνια από τοπικές επιχειρήσεις. Άνοιξα τους δύο τελευταίους φακέλους και χάζεψα τα διαφημιστικά για υπηρεσίες αυτοκινήτων, ψάχνοντας το κουπόνι για το μπακάλικο της γειτονιάς μου ή κάτι άλλο που θα μου τραβούσε το ενδιαφέρον.

Μετά άνοιξα τη χριστουγεννιάτικη κάρτα του Τζον. Απ’ έξω είχε ένα γιορτινό στεφάνι κι έγραφε «ΤΙΣ ΘΕΡΜΟΤΕΡΕΣ ΕΥΧΕΣ ΜΟΥ ΓΙ’ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ». Είχε τυπώσει το όνομά μου και είχε υπογράψει με το δικό του πάνω και κάτω από την αγορασμένη ευχή. Αυτό ήταν όλο.

Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο οι άνθρωποι έμπαιναν στον κόπο να στείλουν μια κάρτα τόσο φτωχή σε λόγια. Δύο ευρώ μια κάρτα, 33 λεπτά για το γραμματόσημο... και το μόνο που καταφέρνουν να πουν είναι «μην ξεχνάς ότι υπάρχω». Τι παθητικοεπιθετική συμπεριφορά ήταν αυτή, κλπ κλπ κλπ.

Με τον Τζον είχε γίνει μια φάση πριν από δύο χρόνια στο Λίβερπουλ, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Ήταν κλασική φυσιογνωμία ξανθού αγροτόπαιδου: μεγαλόσωμος, σωματώδης και με άι-κιού ραδικιού, από τη Μοντάνα γαρ, τι περίμενες??. Αλλά το σεξ μαζί του ήταν καταπληκτικό, ήταν εκείνο το καθαρά σωματικό σεξ, όταν δύο κορμιά διεγείρονται εξίσου από την επαφή και ταιριάζουν σαν από μαγεία. Το «πιπί» (ντοντ γουόρι, δε θα το ξαναπώ έτσι, λολ) του έγερνε λίγο παράξενα όταν ήταν σε στύση κι ήμουν βέβαιος ότι θα ήταν λίγο άβολο να βρούμε τρόπο να με γαμήσει. Μάλλον όμως ξέρω λιγότερα για τις προτιμήσεις μου απ’ όσο νομίζω: όποια στάση κι αν προσπαθήσαμε (και πραγματικά δοκιμάσαμε πάρα πολλές παραλλαγές εκείνο το βράδυ) μας βγήκε τέλεια.

Ο Τζον ήταν τρυφερός, γλυκός και περιποιητικός, παρότι δεν είχαμε απολύτως τίποτα το κοινό για να κουβεντιάσουμε όταν δεν γαμιόμασταν. Του είχα δώσει τη διεύθυνσή μου στην Αθήνα για να έρθει να με βρει αν ποτέ τον έφερνε ο δρόμος του προς τα εδώ – μετά χαράς θα περνούσα άλλη μια νύχτα ερωτικής μακαριότητας μαζί του, αν μου δινόταν η ευκαιρία. Με τίποτα όμως δεν μπορούσα να μας φανταστώ να έχουμε κάτι σε πιο τακτική βάση. Ούτε και ήθελα να κρατήσω εξ αποστάσεως σχέση μαζί του – θα ήταν κουραστικό και στην καλύτερη των περιπτώσεων, δύσκολο. Σίγουρα, πάντως, πολύ θα ήθελα να ξανασυναντηθούμε για ένα γερό γαμήσι.

Έριξα την κάρτα του στο σωρό με την άχρηστη αλληλογραφία κι αναρωτήθηκα αν θα ερχόταν ποτέ στην Αθήνα. Προφανώς δεν με είχε ξεχάσει, αφού μου έστειλε χριστουγεννιάτικη κάρτα, άσχετα με το ότι δεν έγραφε σχεδόν τίποτα. Θυμήθηκα το καυλί του και την αίσθησή του μέσα στο στόμα μου, καθώς προσπαθούσα να του το σηκώσω για Τρίτη φορά εκείνη τη νύχτα...

Ξεκούμπωσα το τζιν μου και τον έβγαλα έξω, έχοντας στο μυαλό μου τον Τζον και το σεξ που κάναμε. Δε χρειάστηκε και πολύ για να μου σηκωθεί. Ξαναθυμήθηκα την αστεία κλίση του πούτσου του ενώ χάιδευα τον δικό μου και, για μια στιγμή, προσπάθησα να του δώσω την ίδια κλίση. Δεν τα κατάφερα και τα παράτησα, επιστρέφοντας στον συνηθισμένο τρόπο που τον έπαιζα, ανεβοκατεβάζοντας την παλάμη μου με δύναμη και πού και πού σταματώντας κοντά στη βάλανο για να τρίψω το ευαίσθητο δέρμα ακριβώς κάτω από το κεφαλάκι.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο. Παχιές, λευκές νιφάδες χιονιού έπεφταν από τον ουρανό. Ξάφνου πρόσεξα ότι ο γείτονάς μου από απέναντι με παρακολουθούσε να τραβάω μαλακία. Κι όχι απλά παρακολουθούσε, αλλά είχε βγάλει και τον δικό του πούτσο και τον έπαιζε ακολουθώντας το ρυθμό μου.

To be continued...