Heart...callin'

Ήταν Τρίτη?? Ήταν Τετάρτη?? ούτε που θυμάμαι και πραγματικά δεν έχει μεγάλη σημασία...

Μία μέρα σαν όλες τις άλλες λοιπόν με μάθημα στη σχολή και το κλασσικό πήξιμο μέχρι να έρθει η ώρα να βγω με φίλους και γνωστούς,όπως συνηθίζω πάντα μετά το πέρας των μαθημάτων. Αυτή η μέρα ήταν γραφτό να μου αλλάξει τον τρόπο που βλέπω τον κόσμο...

Φτάνω λοιπόν που λέτε πρωί-πρωί,χαιρετίζομαι με όλους τους παρευρισκόμενους (είναι που είμαι και δημοφιλής-μη χέσογλου R-πολλές φορές εύχομαι να μη γνώριζα κανέναν άλλο πέρα απο τους φίλους μου) και προχωράω προς τα αμφιθέατρα.Μόλις φτάνω στο αμφιθέατρο που έχω μάθημα βρίσκω την αίθουσα πήχτρα στο φοιτηταριό,όλοι ένας κι ένας: ψηλοί,κοντοί με μούσια ή χωρίς, το στυλ περιττό να πω πως ήταν ξεχασμένο προ πολλού με τη μπόχα να αναδύεται απο τη μασχάλη του καθενός,χωρίς υπερβολές και εγώ να κάνω μπαμ απο μακριά,μόλις μπαίνω δεν ξέρω πόσα βλέμματα καρφώθηκαν επάνω μου,εννοείται πως μου άρεσε αλλά έκανα τον ντροπαλούλη και έτσι (μπιτς ξέρω τι σκέφτηκες-ξέχνα το :PP),έτσι για να μην τα πολυλογώ βολεύτηκα ορθιούλικο το άτιμο,αχχχ.

Το θέμα όμως είναι ΠΟΥ βολεύτηκα όρθιος,χμμμ,δίπλα στο αντικείμενο του πόθου μου εκείνη την περίοδο,που μόλις πριν απο εμένα είχε φτάσει,τέτοια τύχη ανάμεσα σε όλο το σκυλολόι ε όχι δεν την περίμενα...τελικά διαπίστωσα πως πιάνει το γνωστό και αγαπημένο "secret".

Προσπαθώ λοιπόν να βολευτώ όρθιος δίπλα στο μανάρι και να βγάλω τετράδιο και στυλό,όσο κρατιόμουν (εννοείται και δεν του μίλησα,don't you see one of my alter egos??,τώρα οτι με κάνει και τρώω το κεφάλι μου αυτό είναι γεγονός αλλά ευτυχώς όχι πάντα) και ξεκινάω να παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή γιατί ως γνωστόν θέλω να περνάω όλα μου τα μαθήματα στις κανονικές εξεταστικές,για να κανονίζω διακοπές όλο το Σεπτέμβριο,καλή ώρα,και (πού ήμουν?) α ναι,παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή και συμμετέχω κιόλας,έχω απορίες ,διαφωνώ και πολλά άλλα (κατά βάθος-αναλύοντας το-σκέφτομαι πως δεν με ενδιέφερε ουσιαστικά το μάθημα αλλά να εντυπωσιάσω τον πόθο...) ώσπου αρχίζω να μην μπορώ να παρακολουθήσω με τόση προσύλωση όπως πριν,αρχίζουν όλα να θολώνουν και να μην ακούω καλά την όλη διαδικασία της διάλεξης.

Νιώθω το αίμα κατά μόρια να μετακινείται (όσο έχει μείνει) όλο προς τα πόδια μου και ο κόσμος έσβηνε...έσβηνε.....και έσβησε (πραγματικά μη ρωτήσεις γιατί,πάντως δεν είχε να κάνει με το αντικείμενο του πόθου μου-be sure for that)

Η επόμενη εικόνα που θυμάμαι είναι τα γκρι-μπλε ματάκια του να με κοιτούν βαθειά στα δικά μου,να με κρατάνε τα στοιβαρά χέρια του και η αντρική και μαγευτική φωνή του να με ρωτάει "ΜΟΥ είσαι καλά??" με έναν συνεχή τόνο απόλυτης αγωνίας....με το ΜΟΥ πραγματικά πως δεν έπαθα και εγκεφαλικό στο καπάκι ακόμα απορώ.

Εγώ να βρίσκομαι στην κόλαση και στον παράδεισο ταυτόχρονα,να μην ξέρω που μου πάνε τα τέσσερα,να νιώθω να μου έχει φύγει όλο το αίμα απο τη μία και απο την άλλη να προσπαθώ να υποκριθώ πως είμαι ακόμα χειρότερα γιατί από μέσα μου παρακάλαγα να μου δώσει το φιλί της ζωής (λολ) το θέατρο του παραλόγου δλδ σε μια στιγμή απόλυτης αδυναμίας μου...αχχχ

Το ΜΟΥ συνεχίστηκε όταν στην πορεία μου έφερε νερό(δεν μπορούσε να πάει κάποιος άλλος τεσπα,να σταματήσουν τα απανωτά μου σοκ??)λέγοντάς μου (μπροστά σε όλους τους άλλους) "ΜΟΥ είσαι καλύτερα??θες να φωνάξουμε κάποιον γιατρό??"(η καθηγήτρια ήταν δίπλα μου επίσης, εννοείται) κι εγώ να απαντάω...όχι εντάξει, μάλλον ορθοστατική υπόταση έπαθα (αμέσως εγώ ο γιατροψωνισμένος να βγάλω τη γνωμάτευση,έλεος).

Με έβαλαν σε μία καρέκλα να καθήσω και σήκωσαν ένα τέρας που κωλοκαθότανε σα γαϊδούρι,μη βλέποντας την κατάστασή μου.Κάθησε ακριβώς απο πίσω μου,όρθιος και έσκυβε κάθε δέκα λεπτά και με ρώταγε αν είμαι καλά [χωρίς το ΜΟΥ αυτή τη φορά :( ] ανεβάζοντας με στα ουράνια,κάνοντας με να νιώθω ακόμα πιο καλά,να με καθιστά ανίκανο να παρακολουθήσω το μάθημα που τόσο μου άρεσε και να με βρίσκει να του απαντάω "είμαι μια χαρά,να'σαι καλά" ενέχοντας μια ψυχρότητα το ζώον-ντροπή μου....

Συνεχίστηκε λοιπόν το μάθημα,εγώ συνερχόμουν και μέσα σε όλα,το δικό μου μυαλό τί πάει και σκέφτεται??? ότι πρέπει να του ξεπληρώσω το μπουκαλάκι νερό που μου έφερε...κι έτσι κι έκανα,πηγαίνω μόλις τελειώνουμε να του δώσω 50 λεπτά και μου λέει πως τον έστειλε η καθηγήτρια και το πήρε απο το γραφείο της που είχε πολλά,άρα στρέφομαι στην καθηγήτρια (είμαι πολύ ευγενής σε αυτά,τί να κάνουμε) η οποία δεν τα δέχεται και υποχωρώ...ωστόσο το τοίχος του ιππότη είχε τρόπον τεινά γκρεμιστεί στα μάτια μου, γιατί είχα φανταστεί πως έτρεξε να μου παράσχει τις πρώτες βοήθειες,αλλά δεν είναι όλα τόσο παραμυθένια,άλλωστε είχε κάνει πολλά περισσότερα που φανέρωναν κάτι παραπάνω απο απλό ενδιαφέρον...

Βγαίνοτας συναντάω τον κολλητό μου,που δεν είχε έρθει στη διάλεξη (τον έβρισα γι'αυτό) και του τα είπα όλα με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια....

Σήμερα έχουν περάσει 6 μήνες, η ζωή μου είναι απίστευτα διαφορετική και ακόμα πιο γεμάτη αφού έχω ζήσει πολλά πράγματα απο τότε.Το παιδί απο τη σχολή είναι απλά μια ανάμνηση,άκρως θετική που μου έσωσε τη ζωη? ας το πω κι έτσι....

Ελπίζω να κάνει τώρα το μεταπτυχιακό του (γιατί ήταν απο άλλο εξάμηνο συμφοιτητής μου) και να είναι ευτυχισμένος ακόμα και αν δεν είμαστε μαζί,αν και δεν ξέρω καλά καλά αν είναι gay ή έστω bi. Η έλξη υπήρξε κατά πολύ αμοιβαία και εμφανής,η τόλμη ήταν που εξέλειπε και αυτό το δίδαγμα μου έδωσε αυτή η εμπειρία : ό,τι νιώθω να το λέω πάντα και ας μου βγει σε κακό,το ένστικτο και η καρδιά σπάνια προδίδουν... τέλος επιβεβαίωσα γι'ακόμη μία φορά τις θεωρίες του "secret" καθώς επίσης επιβεβαίωσα την αρχαία ρύση: "ουδέν κακόν αμειγές καλού"

Σας φιλώ